Czy mężczyzna po In Vitro to nadal mężczyzna?

Na początku całego procesu In Vitro i prawie po każdym zabiegu dopadała mnie dość dołująca myśl, mianowicie czy mężczyzna po In Vitro to nadal mężczyzna. W końcu podstawowy atrybut męskości, jakim jest przekazywanie potomstwa nie do końca działa, a właściwie w ogóle nie działa. Oczywiście tyczy się to tylko przypadków, kiedy to problemem podczas zajścia w ciążę jest niepłodność męska.


Procedura In Vitro nie jest przyjemna. Oddawanie nasienia - też nie jest przyjemne. W końcu zapłodnienie - nie jest tak romantyczne jak by można było sobie wyobrażać. Miałem to szczęście, że jeszcze jako narzeczeństwo - moja obecna Żona wiedziała już o moim problemie, więc mogliśmy starać się wcześniej dołączyć do programu In Vitro. Wtedy już wiedziała, że poczęcie Szkraba to niekoniecznie będzie sypialnia z kominkiem podczas zimowego wypadu w góry.

Niemniej - nie chciałem sobie ograniczać do praktycznego zera mojego atrybutu męskości. Uznałem, że muszę  być przy transferze - w końcu to ja mam być ojcem tego dziecka!

Tak też się stało (tylko za pierwszym razem nie byłem przy Żonie podczas transferu - na jej wyraźną prośbę).

Wątpliwość męskości jednak pozostała. Towarzyszyła mi długo. Bardzo chciałem mieć córkę. Później uświadomiłem sobie, że wynikało to z dwóch powodów. Pierwszy - bo zawsze chciałem mieć córkę, a drugi... Bo... Myślałem o swoim braku męskości i ewentualnym przekazywaniu męskich wzorców synowi. Bałem się tego bardzo. USG jednak jest bezlitosne. Kilka razy potwierdziło, że będziemy mieli syna.

Bardzo się cieszę z tego powodu. Miałem kilka randek ze sobą - to znaczy... Wyłączałem się i myślałem (robię tak czasami jak potrzebuję pomyśleć o rzeczach mniej przyziemnych). Doszedłem do wniosku, że męskość to nie tylko plemniki. To 1/n składowych męskości. Facet nie musi być drwalem, żeby był męski. Wpływ na swoją bezpłodność miałem zerowy - nie ode mnie to zależało. Tak miało być.

Sądzę, że prawdziwa męskość to nie uciekanie przed prawdziwym problemem, to stawianie czoła przeciwnościom i wychowanie swojego syna na człowieka z zasadami, który nie będzie ograniczał się w postrzeganiu otaczającej rzeczywistości. Męskość to umożliwienie mojemu synowi bycia tym kim chce bez narzucania swojej woli. Do bycia mężczyzną trzeba dorosnąć. Nie każdy się nim staje w momencie poczęcia dziecka. Aby być mężczyzną - trzeba dojrzeć mentalnie i emocjonalnie. Plemniki odgrywają drugoplanową rolę...